on my feet today: 2016 nike free flyknit mercurial dark obsidian/squadron blue-summit white
Nie miałam na nie zajawki. Mercuriale były dla mnie interesujące, ale to wszystko. Cena detaliczna na poziomie 800 zł to gruba przesada. Niemniej, były dla mnie ciekawym zjawiskiem a granatowy odcień trafiał w mój czuły punkt i chyba jako jedyny był do zaakceptowania z możliwością wskoczenia na półkę uwielbienia. Jednak szybko wrzuciłam je do worka "na później, w porywach do nigdy". Te buty miały nigdy nie trafić w moje ręce. Stało się inaczej.
Gdy w połowie września ubiegłego roku pojawiły się za 205 zł w oficjalnym sklepie Nike'a byłam przekonana, że chwilę po złożeniu zamówienia otrzymam maila z informacją, że zamówienie zostaje anulowane. Ku mojemu zdziwieniu nic takiego nie miało miejsca. Mało tego! Status zamówienia szybko zmienił się na realizację "w toku" a po chwili na "wysłane".
Po otwarciu pudełka ogarnęło mnie szaleństwo. Jak na buty zrobione przy pomocy igły, nici, odrobinie kleju, pianki, kawałku zamszy i skóry byłam pod wrażeniem. Przymiarka lekko wyhamowała mój zachwyt. Nie jestem pewna czy to kwestia mojej pary czy generalna przypadłość ale ciężko mi się w nich chodzi. Już od momentu pierwszego założenia pięta w prawym bucie wyraźnie mnie boli. I tu zaczęły się moje wątpliwości czy je zostawić. Ostatecznie doszłam do wniosku, że druga taka okazja się nie powtórzy, a i wymiana jest dość ryzykowna.
Mam za sobą trzy, może cztery spacery. Bywa różnie. Raz jest super, drugi raz wracam z bolącą stopą. Design wynagradza uszczerbki na zdrowiu, chociaż wciąż biję się z myślami. Buty mają być wygodne bez względu na to jak piękne czy też brzydkie są.
Gdy w połowie września ubiegłego roku pojawiły się za 205 zł w oficjalnym sklepie Nike'a byłam przekonana, że chwilę po złożeniu zamówienia otrzymam maila z informacją, że zamówienie zostaje anulowane. Ku mojemu zdziwieniu nic takiego nie miało miejsca. Mało tego! Status zamówienia szybko zmienił się na realizację "w toku" a po chwili na "wysłane".
Po otwarciu pudełka ogarnęło mnie szaleństwo. Jak na buty zrobione przy pomocy igły, nici, odrobinie kleju, pianki, kawałku zamszy i skóry byłam pod wrażeniem. Przymiarka lekko wyhamowała mój zachwyt. Nie jestem pewna czy to kwestia mojej pary czy generalna przypadłość ale ciężko mi się w nich chodzi. Już od momentu pierwszego założenia pięta w prawym bucie wyraźnie mnie boli. I tu zaczęły się moje wątpliwości czy je zostawić. Ostatecznie doszłam do wniosku, że druga taka okazja się nie powtórzy, a i wymiana jest dość ryzykowna.
Mam za sobą trzy, może cztery spacery. Bywa różnie. Raz jest super, drugi raz wracam z bolącą stopą. Design wynagradza uszczerbki na zdrowiu, chociaż wciąż biję się z myślami. Buty mają być wygodne bez względu na to jak piękne czy też brzydkie są.
Komentarze
Prześlij komentarz